Na de kredietcrisis van 2008 werd de stekker uit woningbouwprogramma’s getrokken met als gevolg dat er bouwvakkers ontslagen werden en elders werk vonden. Nog eens 10 jaar later was de huizenmarkt bijna overspannen en waren de bouwvakkers niet aan te slepen. Nee, die zaten inmiddels lekker bij de Rotterdamse haven of bij de NS en vonden het al lang best. Het gat werd opgevuld met arbeidsmigranten en dat ging met vallen en opstaan.
De huizenbouw kwam weer op gang en nu gaan we weer de bietenbrug op en komen we met piepende remmen tot stilstand. Nu is het stikstof/rente/inflatie/onbetaalbaar/niet beschikbaar enzovoort. De huizen die nu verkocht worden moeten over een jaar gebouwd worden en er worden geen projecten verkocht. Met als gevolg dat de grote aannemers weer personeel ontslaan. En dan gaat er wel wat volgen want de bouw heeft invloed op zoveel andere werkzaamheden.
In 2018 scheef ik hierover in een engelstalig blog. Zie hieronder. Wat we toen niet wisten is dat onze problemen vermenigvuldigd zijn. De varkenscyclus is er nog. Nu moeten we het maar eens over wat olifanten in de kamer hebben. Wie durft?
